اشعار

غــار حرا بود و مناجاتی خــدایــی           هــمــراه با آه و نــوایـی ربــَّنــایی

نای نیــایش بود و قلب با صـفــایی           حال امین مکــِّه بود و هـای هـایی

آمد ندا    ای آنکه مشغول دعـایـی

ازما بخـوان با ما بمان از آنِ مایی

مکتب ندیده مات مانده داستان چیست؟!           آنکس که میخواند مرا ازآسمان کیست؟!

خواندن نمی دانم خدا  فنِّ بیان چیست؟!          در خلوتم جایی برای این وآن نیست

آمد ندایی نمرۀ خود را بدان: بیست

گفتم بخوان قرآن از این پس جان مایی

احمد علق می خواند وحق تأئید می کرد           واژه به واژه دل پراز توحید می کرد

آیه به آیه کاوش خــورشیــد می کرد           پلّه به پلّه  قـلّـه را تـمـجید می کرد

روز چهلــُّم را بدل بر عید می کرد

فرمود حق   تو حــامــل قرآن مایی

پر نور می آمد  فرود از نور احمد            امر خدا ابلاغ و شد مــأمـور احمد

سر تا به پا  پا تا به سر  شد شور احمد           ایزد نظر انداخت و مـنـظـور احمد

کرده بساطی تا صراطم جور احمد

بنـیــان دین و علّت ایــمــان مــایی

ای آخــرین بــرگ و بَر باغ نبوّت           الگوی اخلاق خوش وعشق ومروّت

تیغ خدا بر کــافــران  روح فتـوّت           قرآن زبان وا کرده در مدح وغـُلوّت

وقتی علی داده به تو دست اُخـوّت

تو جان مولا جان حق  جانان مایی

بر مــا بـتــاب ای آفـتـاب عـالم آرا           فــرمــانــده ی کلِّ دل زهـرا و مولا

یــا رحــمــة ٌ للعــالمین  امِّید فـردا           امشب نــگــاه رحمتـی کن بر دل ما

دلتنگ خضرایم براتم را کن امضاء

دردم فــراق یار و تو درمـان مایی

امشب دعایی کن تو ما را یا محمّد           ما را بده در لـشـکـرت جــا یا محمّد

بغضی نشسته در گــلوی ما مـحمّد           کــرب و بــلا رویای این دلها محمّد

کی می شود اسلام تو احیاء محمّد

چـشــم انتظار دلـبــر پـنـهان مایی

خـورشیــد آسـمـان سیـه چـالـهـا منـم            یـوسف تـرین مـسـافـر گــودالـها مـنـم

شــیــرازه مـحــول الاحــوالـهـا منــم            مـوسی ترین کـلـیم، در این سـالها منم

دارم شـبـانـه روز، مـنـاجات می کنم

بر حال و روز خویش مباهات می کنم

این چند ساله زار شدم، خون جگر شدم            کنج قـفـس فـتـادم و بی بال و پر شدم
دور از وطن اسیر شدم، خون جگر شدم            معصومه را نـدیـدم و دلتـنگ تر شدم
یـاد مـدیـنــه و پــدر و مــادرم بخـیـر

یـاد پــدر صـدا زدن دخــتـرم بخـیـر
اینجـا نمی رسد به کسی نـاله های من            از ردّ پـا پُـر است، بهشت عـبـای من
مثل جـنین در شکم است، انحنای من            زیـر فـشـار خرد شده دست و پای من
دیگـر دعـای من شده خـلّـصنی یا اله

مردن دوای من شده، خـلـصنی یا اله
چـندیست از خـدا طلب مرگ دارم و            خـون جـگـر ز حنـجـره بالا میارم و
در زیـر تـازیـانـه یـک نــابـکــارم و            سر را میان زانوی خود می فشارم و
فــریــاد می زنــم نـفـســم بــنــد آمده

باشد بزن، ولی به کـسی ناســزا مده

آهـسـتـه گـذاريد روی تخــتـه تـنـش را           تــا مــيــخ اذيّــت نـنـمـایــد بــدنـش را

اصلاً بگــذاريــد رويِ خـاك بـمـانـد...           زشت است بيارند غـلامـان بـدنـش را

ايـن مـــرد الــهــی مـگــر اولاد نـدارد           بُـردنـد چرا مثل غـريـبـان بدنـش را؟!

اين مرد نـگـهــبـان كه حـيـا هيچ ندارد           بد نيست بگـيـرد جـلوی آن دهـنـش را

اين هفت كفن، روضۀ گودال حسين است           ای كـاش نــيــارند بـرايـش كـفــنش را

زخـمیِّ زنجـیـرم، کـبودِ بی شمارم            بر شانه هایم، زخم های کهنه دارم

همشیرۀ خورشیـدم و بانـوی نـورم           هر چند که در پـنجۀ گرد و غـبارم

شـامِ غـریـبانیِ عـصر خیمــه هـایم           آن چــادر خــاکیِ در حــال فـرارم

دیگر نـمی آیـد به دنـبـالم مغـیــلان           دیــگر ندارد آبـلـه کاری به کـــارم

من حضرت یعقوبم و تو یوسف من           بر سیـنـه ام پیراهـنت را می فشارم

دسته گـل یـاسـی ندارم بر مـزارت           امّا به جایش تا بخـواهـی لاله دارم

انگار من خوابیده ام در این بیـابان           انـگـار تـو افـتـاده ای روی مـزارم

من با نـیـابـت از تــمـام خــانــدانـم           بر آسـتـان خـاکی ات سر می گذارم

هرکس که به سودای علی سر دارد            آخـر به چه کس نـیـاز دیگـر دارد

جای عجـبی نیست به استـقــبــالـش            دیـوار دل کـعـبــه تَـرک بــر دارد

در خلوت خود سه روز مهمانش کرد            از شدت عـشقی که به حـیدر دارد

بر روی لـبــش مــعـجــزۀ قـرآن و            گـلـبـوسـه ز لبـهــای پـیـمـبـر دارد

بـا دشـمـن او بـگـو رهــایـم ســازد            دست از سر و احـوال دلم بر دارد

ای اهـل سـقـیـفـه بـارتـان بـر دارید

من حـیـدری ام سر به سرم نگذارید

عرش و ملکوت وسعت خوان شماست            خورشید تلالوئی زچشمان شماست

دلـتـنـگ صـدایـتـان شده جـبـرائـیل            وابستگی اش به صوت قرآن شماست

من هـم ز قـبـیـلـه ی اصیـلی هـستم            کز صبح غدیر خم مسلمان شماست

بـابـا... دل مـن مـثـل یـتــیـم کـوفـه            در حسرت یک تکه ای از نان شماست

نـعـلـین و لـبـاس وصـلـه دارت آقـا            از روی تـواضع فـراوان شـماست

ای هـمـدم نـا شـنـاس نـخـلـسـتان ها

ای غربت محض!! مرد مردستانها

ای رزق زمین و آسـمان از کرمت            عـالـم شده احـیا ز مسـیحـای دمت

آنقدر که چـشـم های تو خـون گـرمند            گـشـتم بـخـدا شهـیـد ابـروی خمت

با یک نگهـت پر از اجـابت کـردی            هر کس که دعا کرد به زیر علمت

از لطف تو بود (مسلمت) شاعر شد            ای خلقـت آفـریـنش از لطف کمت

بــر روی لـب تــمــام ایــرانـی هــا            این بـیت شـده اذن دخـول حـرمت

مرغ دل من چه خوش هوایی دارد

ایوان نـجـف عـجـب صـفـایی دارد

ای راه سـعـادت ای امـیـر دلـخـواه            ای بـر هـمـه ی عـلـوم عـالـم آگـاه

تـنهـا تـو به انـدازه ی زهـرا بـودی            زین رو شده ای برای بانـو هـمراه

در بدرقه ات همیشه زهـرا می گفت            لا حــــول ولا قـــــوة الا بــا الـلـه

ای فـاتـح خـیـبر و حـنـین و خـنـدق            پشت تو شکـسته از بلایی جانکاه

احـسـاس غـریـبی مکن امشب با ما            ای خانه نشین بگو چه گفتی با چاه

وقتی که لحد به روی زهرا می چید

تـشـیع جـنـازه ی خـودش را می دید

از خود فـنا نگـشته نـیابی به حق بـقـا          فـانی شـدن ز خـویش بود حـال اولیا

تا نقـش غـیر پاک نـشویی ز لـوح دل          کی در حریم وصل شود جانت آشنا؟

جانهای بیدلان زده آتش به هر دو کون          از شوق روی دلبر بی چون و بی چرا

طی کرد راه و زود به مطلوب خود رسید          هر کو به صدق در ره عشقش نهاد پا
داری دلا هـوای سـلـوک طـریق حـق          بـایـد قــدم نــهــی به ره شاه لا فـتـی
شاهی که از بلـنـدی قـدرش خبر دهد           ایـزد به هـل اتــی و به تـاکـیـد انـمّـا
بر تخت ملک فقر چو او شاه مطلق است          شاهان فــقــر جـمـله بدو کـرده اقـتـدا
آن بحر علم و فضل و کمال و حیا و خلق          آن گوه حـلم و کان مروت کرم، سخا
وصف کمال تُست سلونی و لـو کشف          کس را نبوده عـرصۀ این، بعد انـبـیا
دست نـیاز و عجز اسیـری به دامنـت          چون زد، مدارش از قدم خویشتن جدا

هميشه قدرت و مکنت به‌جا نخواهد ماند            مدام در کف زرگر طلا نخــواهد ماند

غـم زمانه مخور فکـــر توشـۀ ره کن            کـه جاودان احدي جز خدا نخواهد ماند

به چند روزۀ سختي بساز وصابر باش            بشــر هميشه دچار بلا نخــــواهد ماند

الا که صاحب سيم و زري به احسان کوش            که غير بخشش وجود و سخا نخواهد ماند

فقير گوشه‌نشين با توانگري خوش گفت            جـهان هميشه بـه ‌کام شما نخواهد ماند

کنون که چرخ به‌کام تو گشته، قدر بدان            که آب جـوي به يک آسيا نخواهد ماند

هر آنچه مي‌نگري درجهـان شود فاني            بــه غير خـــوبي اهل وفـا نخواهد ماند

دل کسي مشکن اي قوي به پنجـۀ ظلم            که اين شکستن دل بي صدا نخواهد ماند

به غير کار نكودر جهـان مکن خسرو            که کار خير و نکو بي بها نخواهد مان

به پيري چون رسد انسان دگربرنا نخواهد شد ‏          قد سروي اگر خم شد دگر رعنا نخواهد شد

مده بيهوده از کف گوهر نقد جواني را ‏          که اين دُّر گران قيمت دگـر پيدا نخواهد شد

به دنيا دل مبند اي دل به فکرتوشه ره باش  ‏         که با مرگ من و تو اخردنيا نخواهد شد

مخور هرگز فريب زرق و برق دنيا را ‏          که شيرين کام با گفتن حـلوا نخواهد شد

مکن تعريف از فضل وکمال ديگران اي دل ‏          که باتعريف کردن هيچ کس دانا نخواهد شد

علي يک عمر با اوفتادگان بنشست تا گويد ‏          از اين بال نشستن ها کـسي والا نخواهد شد

مردم دنيــا اگر با يکديگـر مي ساختند ‏          اين جهان را از جنان هم پاکتر مي ساختند

کينه و بخل و حسد در بين آنها گـر نبود‏          چون برادر از صفا با يکديگر مي ساختند

زيرخاک تيره بنگر با چه خواري خفته اند‏          پادشاهاني که کاخ از سيم و زر مي ساختند

بــاور مــردم اگر مي شد فناي زندگي‏          خويش را آماده از بهــر سفر مي ساختند

درنهاد اهل ايمان حرص را راهي نبود‏          آن قناعت پيشگان با مختصر مي ساختند
رفت آن ايام و آن ماهي که ارباب نماز‏          با نماز و با دعا شب را سحر مي ساختند
هرکه خواند شعر شيرين مرا پرسد ز خود‏          کلک "خسرو" را مگر از ني شکر مي ساختند

اى كه میخواهى جـمال بى مثال یار را            در حریم دل چرا ره مى دهى اغیار را

دیدن نادیده را عشق خودى ها حائل است            از خودى بگذر كه تا بى پرده بینى یار را

درس هشیارى برو در مكتب مستان بخوان            زانكه این مكتب به مستى مى كشد هشیار را

درمسیر عشق همچون میثم خرمافروش            با على باش و به گردن نه طناب دار را

روزه دارى" را دهان بسته تنها شرط نیست            طاقت اُشتــر به ما ثابت كند این كار را

پاك كن زآیینۀ دل گرد خودبینى كه كور            با عصایى مى كند پــیــدا رهِ هـموار را

گركه درحصن امان خواهى زحق اذن دخول            در كف نفس دنى هرگز مده افـســار را

درمذاق اهل عالم حرف حق تلخ است تلخ            زهر گردد چون شكر، دارو شود بیمار را

در مقام خاكسارى همچنان ژولیده باش            كز مسیر خــاكـسارى یافت این آثــار را

ای دل! چه غافلی تو ز حال شکستگان            از روزگــار تنگ به توفــان نشستگان

غــافــل ز سفـــره‌های تهیدستِ منتظـر            غــافــل ز وصله‌های دلِ دلـشـکستگان

غافل ز نـالـه هـای شب زائـران فــقــر            غافل ز حال سوته دلان،حال خستگان

ای‌ دل! کریم باش و به دست صفا بپـاش            عـطــر اجــابــتــی به تمنای بستـگــان

برپا ستاده‌ای، تو بچین غنچه‌ای سپاس            بنشان سخــاوتـی تو به باغ شکستگان

آمد بهارزنده‌دلان، خوش به حال عشق            هم خوش به حال جملۀ از خویش رستگان

وقتی که نیستی تو بهـارم بهـار نیست            وقتی که نیستی تو به دلها قرار نیست

این روزهای تلخ که بی تو به شب رسند            آهـستـه مردن است دگر انتـظار نیست

من عصرهای جمعه فقط بغض می کنم            باران اشک های من از اخـتیـار نیست

تسلیم هجر توست دل شرحه شرحه ام            تیـغ فـراق هست و مسـیر فـرار نیست

معـلـوم شد از اینکه به یـاد تـو نـیـستم            این ناله ها ز دوری تو جز شعار نیست

وقـتی پی هر آنچـه بجـز یـار می روم            فـرصت برای عـاشـقی با نگـار نیست

دنـیـا چـو قـبـلـۀ دل گـم کــرده راه شد            آن دل به سوی خیمۀ تو رهسپار نیست

یا ایـهالــعـزیـز به مــا هــم تـصـدقــی            چیزی میان کــاسۀ این بـد بـیار نیست

اصـلاَ تـمـام سـال مـرا فـاطـمـیـه کـن             بی نــام مـادر تو مــرا اعــتـبـار نیست

مـا را به نـام نـوکر زهـرا شنـاخـتـنـد             خیری جزاین طریق در این روزگار نیست

خبری میرسد ازراه خبر نزدیک است           آب و آئیـنه بیارید سحر نـزدیک است

طبق آیات و روایـات رسیـده ای قــوم            جـمعۀ آمـدن او به نظـر نزدیک است

عاقبت فصل زمستان به سر آید روزی            باز هم گل دهد این باغ ثمر نزدیک است

قطره چون رود شود راه به جایی ببرد           به دعای فرج جمع اثـر نـزدیک است

با ظهورش حـرم فـاطمه را می سازیم           بار بر بند برادر که سفر نزدیک است

راه دور دل مـا تـا بـه در خـیــمــۀ او           از در خانۀ زهــرا چقدر نزدیک است

 آه گـفـتــم که در خــانــه و یــادم آمـد           غـربت مادر و اندوه پدر نزدیک است

گـر چه از آتـش در سـوخـته جانـم اما           بیشتر روضۀ کوچه به جگرنزدیک است

 باز کابـوس سـراغ پـسری آمـده است           باز میلرزد و انگار که شرنزدیک است

 مادرت را بـبر از رهـگـذر نامـردان           کوچه بند آمده از کینه خطرنزدیک است

تا که افتاد زمین زلزله در عـرش افتاد           هاتفی گفت: قیامت به نظرنزدیک است

دو قـدم رفـتـه نـرفـته نـفـسش بـنـد آمد           پسرش گفت بیا، خانه دگرنزدیک است

 داغ مادر به جگر می رسد اما انگـار           اثـر داغ بـرادر به کـمـر نـزدیک است

احساس می کنم که نـبـاشی بهـار نیست            شعـری میان دفتر این روزگـار نیست

معـطوف می شود به شما حس واژه ها            آقا خودت بگو مگر این افتخار نیست؟

 من با سـروده های همه شرط بسـته ام            بـیـتی بـدون نـام شـما مـانـدگـار نیست

 سـین سلام ســفــرۀ تـحـویل سـال نـو            معنای این قـصیده مگر انتظار نیست؟

 روزی ظهور میکنی و می رسد بهار            اما به ماه و سال و زمان اعتبار نیست

 تـقـویم هـم به گـفـته ام اقــرار می کـند            سوگند میخورد که نـباشی بهـار نیست

چه دیده ها که دوخته به در شد و نیامدی           چه عمرها ز دوری تو سر شد و نیامدی

چه روزها که تا به شب نام تو برده شد به لب           چه چشم ها که از غم تو تر شد و نیامدی

شنیده بودم از کسی که با بهار می رسی           ببـین که از بهـار هم خبـر شد و نیامدی

بیا ببین دراین جهان امام خوب ومهربان           اسیــر فـتـنـۀ زمـان بشـر شد و نـیامدی

تمام غصه ام همین شده که گویم این چنین           و امـشـبـم بـدون تو سحـر شد و نیامدی

صـبا به یـار آشـنا بگـو که شـاعـر شما           ز دوری رخ تو خون جگـر شد و نیامدی

ازاین زمانه خسته ام بیا که دل شکسته ام           به حق مادری که منـتـظر شد و نیامدی

این چـنین بر دلم افـتاد... به امّـید خـدا            غم نخور... می رسد امداد به امّید خدا

چه قدَر عقده در این سینۀ ما جمع شده            عــقــده ها می شـود آزاد به امّـیــد خـدا

دل ما که به خــدا تنگ شده، منتظریم             تـا که از مـا بکـنـد یـاد بـه امّـیـد خـدا

با دعای «فرج» و «ندبۀ» او مـأنوسیم             کِی اثـر می کـند «اوراد» به امّید خدا؟

باید از گـنــدم بد بــوی گنه دور شـوم             تا شــوم یــار قـلـمــداد به امّـیــد خــدا

گِره از کار گِره خورده ی ما باز شود             فرصتی می شود ایجاد به امّید خدا...

که به دست پـسر فـاطمه بـوسه بـزنیم             یک به یک با هـمـه اولاد به امّید خدا

خـبـر آمـدنش را همه جـا پخـش کـنـید             می رســد لـحـظـۀ مـیـعـاد به امّید خدا

منتـقـم می رسد و روز ظهـورش حتماً             می شـود فـاطـمـه دلـشـاد به امّـیـد خدا

حرم خاکی خـورشید و قـمرهای بقـیع            عـاقـبت مـی شــود آبــاد به امّـیــد خـدا

مثل مشهد وسط صحن بقیع نصب کنیم            دو سـه تا پـنـجـره فــولاد به امّـید خدا

لـذتی دارد عجب تا که به ما می گـوید:            آفـریـن! دسـت مـریـزاد! به امّـیـد خدا

وعـدۀ بعـدی ما «شارع بین الحرمین»             دم بگـیـریم همه با «لک لبّیک حسین

از تو یک عمر شنیدیم و ندیدیم تو را            به وصالـت نرسیـدیم و نـدیـدیم تو را

روزی ما فـقـرا شربت وصل تو نبود            زهر هجر تو چشیدیم و ندیـدیم تو را

شـاید ایـام کهـن سـالی ما جـلـوه کـنی            در جـوانـی که دویـدیم و ندیدیم تو را

چه قدَر چلّه نشـسـتیم و عــزادار شدیم            چه قــدَر شمع خـریدیم و ندیدیم تو را

سعی کردیم شبی خـواب ببـینـیم تو را            سحر از خواب پریدیم و ندیدیم تو را

مـدتی در پی تو رند و نظـر باز شدیم            همه را غـیر تو دیـدیـم و ندیدیم تو را

فکرکردیم که مشکل سر دلبستگی است            از همه جز تو بریـدیم و ندیدیم تو را

لا اقل کـاش دم خـیـمۀ تو جـان بدهـیم            تا بگـوئـیم: رسیـدیـم و نـدیـدیـم تو را

ای يـگــانـه يــادگــار فــاطـمـه         عشق حـيدر، ای نگــار فاطمه

ای يـگــانــه زائـر قــبـر بـتـول         شـمع ســوزان مــزار فـاطـمـه

چشم زهرا سوي تو، دلخوش به تو         اي قــرار بــی قــرار فـاطــمـه

جان فـدای قلب سوزانت كه شد         دل غـميـن و غـمگسار فاطـمـه

اي يـگــانـه مـنجـي عــالـم بـيـا         روح عـالـم، افـتـخـار فـاطـمـه

مـرهـم زخــم دل مــادر تـوئـي         الــتــيـــام قــلـب زار فـاطــمـه

شيعـه را امـيد و روح ديگـری         کن ظهور، ای ذوالـفـقار فاطمه

زخـم دل هرگـز نـيابـد الـتـيــام         پـس بـيا، ای داغــدار فـاطـمـه

عمر زهرا شد خزان از ظلم وكين          لـيك بـاشـی تـو بـهـار فـاطـمـه

شد دلت خون از جـفای ظالمان         دل چه گـويـم لاله زار فـاطمـه

مخــزن سـرّ خدا شـد سيـنـه ات         اي تـو تـنـهـا راز دار فـاطـمـه

كعبه مشتاق است، در بر گيردت         منـتـظـر بر شهـسـوار فـاطـمه

كعبه هم باشد سيه پوش ازغمی         كعـبه هـم شد سـوگـوار فـاطمه

انـتــقـام صـورت نــيــلـي بـيــا         شاد گـردان، دوسـتـدار فاطمـه

(سائل) دل مرده را از لطف خود          ده نـشـان دار الـقـرار فـاطـمـه

دلـدار زهـرا راحت جـانـم تو هـسـتی            تنـهـا دلیل اینکه می خـوانـم تو هستی

 آنروزهایی که کسی دور و برم نیست            آقا خــدا را شکــر، می دانم تو هستی

از دامـن چـرک گـنـاهـانـی که کـردم            آنکس که می گیرد به دامانم تو هستی

هر هـیأتی رفتم به خود گـفتم که لابـد            شـایـد میان روضـه مهمانم تو هستی

هر بار بغـض گـریـه هـایم می شکـافـد            در قـطره های سـرخ بارانم تو هستی

با حال خـوش یکآبار قـرآن باز کردم            دیــدم هــمـه آیـات قـرآنـم تو هـسـتـی

بی تـو کی از دیـن خـدا بو بـرده بـودم            سـر مـنـشـأ اینکه مـسـلـمانم تو هستی

درد مــرا فـنّ اطـبّـا کــارگـر نـیـسـت            داروی این قـلب پـریـشـانـم تو هستی

دل را گــرفــتـار دوایـت کــردم آقـــا            در کـربـلا خـیـلـی صدایت کـردم آقـا

شوق عراق و شور حجاز است در دلم           جامه دران و سوز و گداز است در دلم

پل می زنم به خویش مگـو از کدام راه           راهـی که رو به آینه باز است در دلــم

قد قامت الصلاة من از جای دیگر است           قــد قـــامت کــدام نــماز است در دلــم

شب را چـــراغ گـم شدن روز کـرده ام           ذکــرت چراغ راز و نیاز است در دلم

تشبیه نارساست، حقیقت کــلام تــوست           ابــهــام و استعاره ، مجاز است در دلم

مجموعه ی نــیــاز تویی ای نمـاز ناب           دیـگــر چه حاجتی به نیاز است در دلم

یــاس کـبــود پیش تو خـار است فاطمه

نامت گــل  هـمـیــشه بهار است فاطمه

شب را خـدا ز شـرم نـگــاه تــو آفـريـد           خـورشـيد را ز شـعـله ی آه  تو آفـريـد

شمـسي تر از نگاه تو منـظـومه اي نبود           صـد كهـكـشان ز ابـر نـگـاه تـو آفـريـد

آه اي شهـيده ای كه شهـادت سپاه توست           جـان را خـدا شـهـيــد سـپـاه تـو آفـريـد

هر جا كه نور بود به گرد تو چـرخ زد           مـا را چـو گـرد بـر سر راه تـو آفـريـد

اي پشتـوانۀ دو جـهـان، عـشـق را خـدا           با جـلـوه و جـلالت و جـاه تـو آفــريــد

تـقـواي محض، صمت خالص، گـل خدا   

آخـر چگـونه شـعـر كنـم قـصه تـو را؟

تو آمـدي و زن به جـمـال خـدا رسـيــد           انسـان دردمـنـد به درك دعـــا رســيــد

تو آمـدي و مـهــر و وفـا آفـريــده شــد           تـو آمدي و نـوبت عـشق و حـيـا رسـيد

هاجر هرآن چه هروله كرد از پی تو كرد           آخر به حاجت تو به سـعي صـفـا رسيد

احمد اگر به عرش خدا رفت، با تو رفت           مـولا اگـر رسيد به حـق با شـمـا رسيد

داغ پـدر، سكـوت عـلي، غــربت حسن           شعري شد وبه حـنجـره ی كربلا رسيد

در تـل زيـنـبـيه غـروبــت طلـوع كـرد           با داغ تــو قـيــامـت زيـنـب فـرا رسـيد

با محـتـشم به ساحل عمـان رسيد اشـك           داغ تـو بـود بـار امــانـت به مـا رسيـد

تـسبـيح توست رشتـۀ تـعـقـيب واجـبات

قـد قـامت الصلاتي و حي علي الصلاه

بی فــاطـمـه قـیـــامت انـســان نبود نیز           عـهـد الست و معني پيــمــان نبود نیـز

چونان تو زن نديد جهان تا كه بود و هست           چونان تو مرد در همه دوران نبود نیز

مولا اگر نـبود جهان جـلــوه ای نداشت           "راز رشـیــد" سـورۀ قـــرآن نـبود نیز

گــر زنــده بــود بــعــد تو پيغـمبر خـدا           قــبـر تو مثل مهر تو پـنـهــان نبود نیز

زهــرا اگــر نبود، زمين بي بـهـار بود           در آسـمـان شکــوفـۀ  بــاران نبـود نیز

ای برق ذوالفـقار عـلی؛ هیچ خـطبه ای           مانند خـطـبــه های تو بـران نــبـود نیز

حــيــدر اگــر نــبـود و محـمد اگر نبود           وجد و وجود و جوشش  وجدان نبود نیز

ايمان نبود و عـشق نبـود و شرف نبود

خورشيد سر بـريدۀ صحراي طف نبود

نـام تـو با عــلـي و محـمـد قـريـنه است           هر جا كه عطر نام تو باشد مدينه است

دستاس كيست چرخ جهان؟ اين غريب كيست           این دست های کیست که لبریز پینه است؟

آیینه ای که عطـر بهشت مــدیــنــه بود           نــامش هنـوز شـعـلۀ سینای سینه است

ای وسعت بهشت، جهان بی تو دوزخ است           دنـيـا چـقـدر مزرعۀ كفـر و كـينه است

این گونه گنج درصدف هرخزانه نیست           گنجي ست در خزانه اگر اين خزينه است

دريا علي ست گــوهـر يكدانه اش تویی           در مـوج حادثــات، حسينت سفينه است

با هر حماسه داغ پــــدر را سرشته ای

هــجــده كتاب درد عــلـي را نوشته اي

زیبایی مدیـنــه به غیر از بـتــول نيست           بی مـهــر او نماز دو عـالم قبول نيست

می پــرسم از شما که رســولان غیرتید           زهرا مگر خلاصۀ جان رسول نيست؟

گــيــرم ولايت عــلــي از يــاد بـرده ايد           آيـا غـديـر و دست محـمد قبول نيست؟

آخر اصول عشق مگر چيست جز ولا؟           آيا مـگـر حــديث ولا از اصول نيست؟

مهرعلي ست روزي هر روزمهر و ماه           وقــتی چراغ، فاطمه باشد، افول نيست

جــبـریـل را به مـرقـد مـولای عاشـقان           بی رخصتش هر آينه، اذن دخول نيست

الله اكــبــــر از تــو كــه الله اكـــبـــري

اي مـادر پــدر كه پــدر را تـو مـادري

زهـراتـرین شـکـوفـۀ گـلـخـانـۀ رسـول           بــا نــام تو مــدیـنه مــدینه ست یا بتول

ای  مــردمــی که زائــر راز مــدینه اید           آه اي مـجــاوران حـرم حــج تان قـبول

ايـنـجــا كــنـار حـجـرۀ پـيـغـمـبـر خــدا           آئـينه خانــه ای ست پُـر از تابش اصول

آئينه اي كه مــاه درآن مـي كــشــد نـفس           آئينه ای كه مـهــر درآن مي كند حـلـول

دربین مـاه های خـدا چون تو ماه نیست           ای بین فـصل های خـدا بهترين فصول

اينجا نــمــاز خانۀ مـولا و فـاطـمه ست           اينجاست خانـۀ عـلــي و خـانۀ رســول

زهــرا شــدی که نام عـلی را عـلم کنی

پنهان شدی که هر دو جهان را حرم کنی

يك عمربود با غم و غربت قرین عـلـی           آن قصۀ حسين و حسن بود و اين علی

وقـتی ابــوتـراب شدی خـاک پــاک شد           تـا زد به خاک بـنــدگی او جبين عــلی

درخـانــقــاه نـوري و در كعبه چلچراغ           بــر خاتم رســول رسولان نگين عــلی

آيـيـنـه اي بــرابــر انــسـان و كـائـنــات           آئـيــن عـشـق و آيـنــۀ راسـتـين عــلـي

شمشيرحق كه چرخ زنان است و خطبه خوان           دست خــداست بر شده از آستين عــلی

زهرا نداشت بعد پـدر جز عــلـی كسی           احمد نداشت جز تو کسی همنشين، علی!

انــدوه بــی شــمـار مــرا ديــده ای، بـيا           انـسـان روزگار مرا هــم بـبـیـن،عـلی!

دنـیـا چــقــدر تـشـنـۀ نـام  زلال توست

هر مـاه، ماه آینه هر سـال سـال توست

شب گــريــه های غـربت مـادر تمام شد           زینب به گریه گـفـت که دیگر تمام شد

امشب اذان گـریـه بـگــويـد بگـو، بلال           سـلـمان بــه آه گـفـت؛ ابـوذر تـمـام شد

طفلان تـشـنه هـروله در اشک می کنند           ایـــام تـشـنــه کامی مـــادر تــمـام شــد

آن شب حسن شکست که آرام تر! حسین           چـشـم حسیــن گـفت: بـرادر! تـمـام شد

زایـنـده است چـشـمــۀ زهـرایی رسول           بــاور مــكن که سورۀ کــوثـر تمام شد

باور مكن كه فاطمه از دست رفته است           بــاور مکـن حماسۀ حــیــدر تمام شد؟

زهــرا (س) اگــرنبــود حدیث کسا نبود

زینب (س) نـبود و واقـعـۀ کـربلا نـبود

شب آمــده ست گريــه كنان بر مزار تو           دریـــا شکـسـت مـوج زنان در کنارتو

بعد ازتو چله چله علي خطبه خواند و سوخت           چــرخـيـد ذوالفقار عــلـی در مــدار تو

زينب كجاست؟ همسفر خطبه های خون           دنــيــا چــه كــرد بعـد تو با يـادگار تو

بـــاران نـيــزه، نعـش غــريـبانـۀ حـسن           آن روزگـار زيـنـب و اين روزگـار تو

گــل داد روي نـيـزه، سـرِ تـشنـۀ حسين           تــا شــام و كـوفــه رفت دل داغدار تو

تو ســوگوار زينب و زينب غريب شام           تو سـوگـوار زينب و او سـوگــوار تـو

بعد از تـو سـهــم آينـه  درد و دريغ شد

دست نـوازشـي كه كـشـيـدنــد تـيــغ شد

اي ناخـدای كشتي درد؛ ای خــدای درد           تـنـهــا تويي كه آمده اي پا به پاي درد

زين پيش درد و داغی اگر بود با تو بود           درد آشــنــاي داغـی و داغ آشناي درد

زان شب كه غرق خطبۀ چشم توشد علي           مــانـنــد رعــد مي شكند با صداي درد

شعر تو را چگــونــه بخوانم كه نشكنم؟           آخـر بگو كه قصه كنم از كجـاي درد؟

اي قـطـعـۀ بـهـشت، غـزل گـريۀ زمـين           با چشم خود سرود تو را های های درد

مگــذار مــردگــان شب عــافـیت شـویم           مــا را بــبــر بــه آیــنـۀ کــربلای درد

تو آبــروي داغــي و تــو آبـروي اشک           تــو ابــتـدای دردی و تو انـتـهـاي درد

یــوسف اگــر بــرای پــدر درد آفــریـد

زهرا شكست و درد پدررا به جان خرید

ای ســرپــناه عــارف و عــامی نگاه تو           آتـش گـرفـت خـیـمـۀ گــردون ز آه تو

آیا چــه بود قـسمت تو غيـر درد و درد           آیا چــه بود غــیــر محـبـت گــنــاه تـو

ساقي علی ست؛ كوثر جوشان حق تويی           ما تـشـنـه ايـم تـشـنۀ لطف نــگــاه تــو

درچشم من تمام زمین سنگ قبر توست           گــردون کــجا و مــرقــد بی بارگاه تو

در کــربلای چـنــد شـهـیـد غـمت شدیم           ســربـنــدهــای فـاطـمـه بود و سپاه تو

از خــانــۀ تو می گــذرد راه مـسـتـقـیـم           راهی نـمانده است به حق؛ غير راه تو

دنيا اگــرغــديــر تو را خـم نكرده است

روح مدینه رد  تو را گــم نکـرده است